افزایش دسترسی با استفاده از یو پی اس
افزایش قابلیت دسترسی یکی از مزیت‌ها می‌باشد. قابلیت دسترسی هر واحد UPS می‌تواند به عنوان مقیاس بین افت میانگین زمانی (MTBF) و میانگین زمان تعمیر (MTTR) توصیف شود. در حالیکه تعمیر یک واحد منفرد به صورت کلی 6 ساعت طول می‌کشد، بعضی از قطعات می‌توانند به راحتی در عرض نیم ساعت تعمیر شوند. این MTTR کاهش یافته باعث ارائه‌ی یک قطعه‌ی مناسب برای تعمیر می‌شود که به راحتی می‌تواند با ?9999/99 در دسترس باشد، حتی قبل از اینکه تعمیرپذیری توسط طرح N+1 حاصل شود. این سطح از فعالیت نیرو برای کاربران مهم می‌باشد ولی صرفه‌جویی در هزینه‌ی آن زیاد نمی‌باشد. لیست هزینه‌ها برای بخش‌های تخصصی و ویژه کاهش می‌یابد، و نیاز به مهارت زیاد در بخش فنی، کاهش می‌یابد.
در طی طول عمر عملکردی نصب UPS، قابلیت مقیاس‌بندی می‌تواند به عنوان مزیت دیگری از موقعیت‌شناسی قطعه مطرح شود. فرض کنید که افزایش تبادلات باعث افزایش میزان بار از KVA120 به KVA150 می‌شود. قطعه‌ی دیگر KVA40 در بخش مجزا باعث حفظ عملکرد سیستم در موقعیت اضافی N+1 می‌شود، بدون اینکه بارگذاری UPS افزایش یابد یا در نیروی بار وقفه ایجاد شود. UPS دارای اندازه‌ی مناسب می‌باشد. افزایش تقاضا برای میزان بارگذاری می‌تواند بصورت متقاعدکننده‌ای توسط افزایش بازده قطعه ظرفیت سیستم UPS محقق شود. ظرفیت مبنای قطعات به عنوان قابلیت مقیاس‌بندی عمودی سیستم UPS معروف می‌باشد. اگر این قطعه خارج شود، قابلیت مقیاس‌بندی افقی می‌تواند بدست آید. برعکس، افزودن یک واحد منفرد KVA120 دیگر همیشه به معنای یافتن فضای کف می‌باشد که دارای کابل زیاد می‌باشد و فعالیت نصب غیرضروری دارد. فاصله بین بار KVA و میزان واحدهای UPS وسیع‌تر خواهد شد که عامل تعیین‌کننده‌های کارآیی انرژی سیستم یو پی اس می‌باشد